laatste uren...

Namaste, gelukkig zijn het niet mijn laatste uren. Wel hier in dit ongelofelijke chaotische, kleurrijke, zowel innerlijk als uiterlijk, met geen pen te beschrijven land. Ik heb geprobeerd, met de nadruk op proberen om een beeld te schetsen van mijn reis, die almaar verder gaat. De foto's laten natuurlijk een ander beeld achter dan de vertellingen. Toch zijn beiden niet genoeg en moet je zoiets een keer hebben meegemaakt en dan ben je verkocht en verknocht, of je wil er nooit meer heen. Nou, dan weet je dat tenminste ook en heb je toch iets meer bagage voor je levensreis. Daar is het hele leven voor bedoeld. Het opbouwen van ervaringen om tenslotte aan het eind van de reis te komen tot de gehele eenwording van alle beelden bij elkaar. Simpeler gezegd te realiseren, dat er geen ervaringen meer zijn. Het leven wordt gewoon leven, zoals kinderen op heel jonge leeftijd dit nog vanzelf doen. Ook Jezus zei dit reeds. Worden als een kind en laat de kinderen tot mij komen. Voor de meeste mensen is dit niet echt te begrijpen. In de kern voor mij ook nog niet, maar ik voel hier af en toe wat van. Dat gebeurt in diepe meditatie, of in het geval van een kind, door er gewoon naar te kijken zonder gedachten. Gewoon in India te zijn zonder erover na te denken, of er over te schrijven. Alles in een poging om het onuitspreekbare uit te leggen. Met de taal zijn de problemen gekomen. Woorden geven een voor ieder andere richting aan de beleving van het leven. Oorlogen en ruzies tot gevolg hebbend, maar ook verbintenissen tussen mensen van hart tot hart. Gelukkig wel.
Hoe kan ik mijn gevoel uitleggen, toen vanmorgen om een uur of zes de eerste lichtstralen de trein binnen drongen. De palmbomen ,die langzaam zichtbaar werden. Het leven weer op gang kwam met kampvuurtjes en mensen, die hun behoeften deden in de natuur. Zij keken naar de trein al hurkend en ik naar hen en met mij anderen, die ook uit het raam keken op dat moment. Als je geen w.c. hebt zit je naast het spoor en dat doen er duizenden elke dag. De eerste keer vond ik dat natuurlijk heel vreemd, zoals zo veel dingen, die me nu niet meer opvallen. Ook de lucht, die er de hele nacht heerste. Ik sliep vlak naast de w.c. en die lucht, die daar uit kwam is met geen enkele computer weer te geven. Wat een stank. Wat een lucht. Denderend vervolgde de trein zijn weg over het spoor in zijn cadans die bijna melodieus is te noemen. Ik vind dit altijd het prettigst reizen. Zeker dit landschap in het zuiden met de oerwouden van palmen en banannen en andere bomen. De stoomfluit en het razende geluid, wanneer de trein over een brug dendert. Het is dan niet de snelheid maar het geluid. Van de snelheid moet de trein het niet hebben. Met een gemiddelde van 40 kilometer per uur doe je er drieenhalve dag over om van het zuiden naar bv. Calcutta te komen vertelde mij een indiase toerist. Helemaal vreemd is dit voor mij ook niet, want in mijn vroegere reizen zat ik soms 72 uur in de bus. Op woensdagavond vertrokken vanuit Amsterdam om op zaterdagavond in Athene aan te komen. Drie nachten en dagen zittend. Ik voel mijn voeten en zitvlak nog, als ik er aan denk. Ook het feest, dat er op volgde in Plakka, de uitgaanswijk. Ik nam de mensen op sleeptouw, want als een van de weinige kende ik Athene. Tijdens de luttele keren, dat de bus stopte ging ik plat voor een kwartiertje, als er wat ingeslagen was in de een of andere winkel. Liggend in het gras meer pauze was er niet.
India, met de nu zoemende ventilatoren in het krappe met triplex afgeschermde hokje, waar ik deze indrukken probeer weer tegeven. Het heeft iets om die lucht langs me heen te voelen gaan. Even ervoor had ik het laatste plekje van de ongeveer 10 computers en dacht ik het niet te redden. Zo benauwd ken ik het zelfs in de sauna niet.
Eens kijken, of er nog wat foto's zijn. Het gaat jullie allemaal goed. Voor diegenen onder jullie, die de yogalessen volgen, hopelijk zijn jullie er allemaal weer de volgende week en voor iedereen succes met jullie eigen [levens]reis, het was me een waar genoegen jullie deelgenoot te maken van mijn reis. Groetjes en nogmaals een waar "namaste", de indiase groet, rechtstreeks vanuit het hart met de handen ook daadwerkelijk gevouwen voor de borst, de hartstreek, bert...